Wat doet een huisdier met een mens? En vooral, wat doet een kat met een Jens (die nooit huisdieren heeft gekend)? U vraagt het zich waarschijnlijk allemaal al enige tijd af. Ik had een jaar lang het genoegen om de gedragingen van beide personen in kwestie te observeren. Dit is mijn rapport.
In Edegem waren huisdieren een graag geziene gast: er passeerden één kat en tien gerbils (waarvan eentje bijna vijf jaar geworden is, de kranige dame). Toen we de kans kregen om in Berchem ook een dier te adopteren, heb ik niet lang getwijfeld. Jens overtuigen was niet echt een probleem, al kende hij het concept ‘huisdier’ niet. Het enige huisdier dat hij van dichtbij kende, was Leontine, onze vroegere kat.
De eerste kennismaking met Noedel verliep daarom wat onwennig. De kat kende ons niet en wij moesten haar nog leren kennen. Gelukkig ontstond al snel een band. We ontdekten dat we een hoogtekat in huis hadden: lederen schoenen en handtassen konden overal blijven liggen; een stoel of een andere verhoging naast een kast veroorzaakten echter een kat óp de kast. Ah, de momenten waarop je een kat van een kledingkast moet redden, omdat ze er wel op, maar niet meer af kan… Eveneens voor mij een nieuwe ervaring (halfblinde Leontine beperkte zich tot stoelen of een tafel).
De kat had intussen in het snotje wie er overtuigd moest worden van haar snoezige kattigheid en hechtte zich aan Jens. Als baasje was ik perfect om ze te bedienen op het vlak van eten en een propere bak. Maar Jens? Dat was het knuffelmonster. Ze ontwikkelde een tweede zintuig: als Jens zich neervlijt in de zetel, staat de kat op en plant ze zich prompt op zijn schoot. Als hij zich heeft ondergedekt met een dekentje, staat ze nog sneller aan zijn zij. Er volgt een ritueel van ‘gedab’ en gespin en dan gedut. Menig chillmoment ten huize De Wit-Buts bevat een moteureke op onze schoot – onze Instagram-volgers hebben het geweten.
Maar terug over naar Jens. Eerst keek hij vreemd op als de kat hem lekte uit liefde. En als ze op zijn schoot had plaatsgenomen, durfde hij amper bewegen. Ken je dat plaatje van die oude man die een andere stoel neemt, omdat hij zijn kat niet van de bureaustoel wilt wegjagen? Dat was Jens – in het begin althans. Later merkte hij op dat de kat pertinent bleef liggen als hij heel erg hard bewoog. De kat wilde een punt bewijzen (‘Ik blijf hier liggen’) en Jens was weer vrij (‘Ik wil wat anders liggen’).
Onze kat werd een speelvogel. Jens hield zich bezig met een laserlichtje van een presentatiepen. Ze ging door haar dak! (Toegegeven, we hebben ook een luie kat, want na een tijd wacht ze gewoon tot de laser naar haar komt en verplaatst ze enkel haar voorpoten.) Daarna ontdekten we dat ze houdt van de plastic linten die vaak rond kartonnen dozen zitten om de verpakking te verstevigen. Vergeet kattenspeeltjes, leve het afval! Bovendien leerde Jens ze een trucje aan: als hij naast de zetel staat en op de zetel tikt, springt ze erop om geaaid te worden. Ja, zo kat, zo baasje – Jens leerde het enkel aan opdat hij zich niet zou moeten bukken om te aaien. Luiheid for the win!
We ondervonden dat onze kat geen kat is zoals andere. Ze loopt niet heel sierlijk door de woonkamer en is, desondanks haar klimgedrag, niet zo handig. Regelmatig misrekent ze zich. Ergens opspringen levert soms hilarische situaties op, maar ze is meester geworden in het verbergen van onhandigheid. Net als een mens, heeft ze zich een zekere schaamte aangemeten en wanneer ze toch eens een misstap (letterlijk) begaat, trippelt ze snel weg en doet ze of het de bedoeling was. Meermaals loopt ze dan snel naar haar krabpaal of springt ze snel ergens anders op. Ze zet dan een blik op die niets minder zegt dan: ‘Dat is nooit gebeurd, jullie hebben niks gezien.’
Net zoals haar mannelijke baasje verkiest ze een flanellen dons. Dus werd mijn oude dons omgedoopt tot ‘die van de kat’ en heeft-ie nu een vast plaatsje gekregen in haar kamer. Ze neigt dan wel helemaal naar Jens, in haar ochtendritueel is hij niet betrokken. Ze weet dat Jens tijd nodig heeft om fysiek en mentaal te ontwaken, terwijl dat andere baasje vrijwel meteen wakker is. Wat volgt, is een heuse achtervolging tot ze bediend is met haar ochtendsnoepjes. Het concert krijg ik er gratis bij.
De kat mag dan wel zot zijn van Jens, voor hem zijn er nog werkpunten. Zoals het niet zuchten wanneer ze weer eens in zijn kast kruipt en zich nestelt tussen de kleren. Of het niet onhandig vinden wanneer ze zich nestelt op de handdoek naast de douche. Of het kunnen verdragen dat een kat een kat is en durft iets op de grond te gooien recht voor je neus om te zien hoe je zal reageren. Een opfrissingscursus ‘hoe til ik de kat correct en handig op?’ is af en toe eens nodig.
Al bij al kan ik enkel concluderen dat het experiment Een eerste huisdier voor Jens na exact één jaar zijn vruchten afwerpt. Hij heeft ze helemaal rond zijn vinger gewonden (of was het andersom?) en hij weet zich te redden als ik er niet ben. En die keren dat hij zucht omdat ze in zijn kast zit, worden altijd gevolgd door gegniffel (‘Hehe, ik doe de kast even toe en kijk hoe ze reageert. Ah, ze blijft gewoon liggen. Haha!’). Onze kat is ons kindje geworden. Want je kunt niet ontkennen: A house is not a home without a cat.
Een dag in het leven 