“Zet dat af.”
-”Nee.”
“Allee jong, ik word daar ambetant van.”
-”Ik merk het.”
“Zet dat af.”
-”Nee.”
“Zet eens iets op dat we allebei goed vinden.”
-”Maar allee, dit is toch een tof nummer.”
“Nee.”
-”Maar waarom niet? Die groove, die melodieën, zelfs de teksten…”
“Ik word er zenuwachtig van. En die tekst slaat nergens op.”
Einde discussie.
Cynthia en ik zijn op vlak van boeken, films en muziek vaak heel complementair. We kunnen vaak al op voorhand inschatten of de ander iets leuk zal vinden – of net niet. Af en toe komen we echter iets tegen dat toch niet door beiden gesmaakt wordt. Is het een compleet gebrek aan smaak (waarschijnlijk niet want we komen meestal wél overeen), een gebrek aan consistentie (“ah dus Justin Bieber wel, maar Ian Thomas niet?”) of gewoon een toevallige hersenscheet die de liefde voor een parel van een nummer onmogelijk maakt?
Ik analyseer vijf nummers die een onvergetelijke pracht bezitten die de tand des tijds zeker zal doorstaan, maar waarvan Cynthia de innerlijke praal nooit naar waarde zal (kunnen) schatten. Ik presenteer voor jou: De 5 Cyrritantste nummers.
1: Banda Magda – El Pescador
De interactie bovenaan is niet zomaar verzonnen. Nee, het is de standaarddiscussie die spontaan begint na de allereerste zin van dit nummer. “Och, zedde der wèr,” zegt ze dan in haar sappige Edegems. “Ja,” zeg ik dan met een stem die nog net niet overloopt van nostalgie. Nostalgie naar het geweldige, kleinschalige concert van Banda Magda dat we met de familie twee jaar geleden bijwoonden, in de haven van Rotterdam of all places.
Ik begrijp écht niet wat het probleem is. Cynthia mag al van geluk spreken dat ik het origineel niet opzet; een versie met veel minder instrumentatie en (eerlijk gezegd) ook veel minder charme. Volgens haar ligt het dus aan de tekst. Cynthia, een grote fan van poëzie, vindt het niet kunnen dat een visser (‘pescador’) zou praten tegen de maan en het strand.
(De visser…) praat tegen de maan
(De visser…) praat met het strand
(De visseeeeeeeeer…*) heeft geen geluk, alleen zijn netten
*waarheidsgetrouw naar het deel van het refrein waar ze zingen: ‘pescadoooooor’ (luister zelf maar eens!)
Het nummer is afkomstig van de cd Yerakina. Naast de Pescador staan er nog andere fantastische nummers (met niet te overschatten arrangementen) op. Het was moeilijk om een nummer te kiezen, aangezien Cynthia van de andere nummers eveneens geen fan is. Wel was het een nipte strijd tussen de Pescador en ‘Cucurrucucù Paloma’, een nummer dat we ook kennen uit de film ‘The Five Year Engagement’. Ja, wil ik Cynthia eens écht op de zenuwen werken, dan zet ik ‘Cucurrucucu’ op. No shame.
2: Peter Nalitch & Friends – Lost and Forgotten
Cynthia en Eurosong… Het is een liefdesverhaal waartegen ik het zelfs niet dùrf op te nemen. If you can’t beat them, join them, zoals ik twee jaar geleden al aangaf. Ik kijk binnenkort dan ook geboeid mee naar de episode van dit jaar, in het gezelschap van de eerder beschreven Eurosongsoortigen.
Het tweede nummer in de lijst sluit hier naadloos op aan, aangezien het in 2010 de deelname was van Rusland. Het is dan ook vreemd dat Cynthia zo’n grote bezwaren heeft tegen het romantische liefdeslied over gebroken harten en foto’s in vuren smijten. Oké, Peters Engels trekt op geen hol, de tekst hangt met haken en ogen aan elkaar, de foto van zijn geliefde is een vrij abominabele tekening, gemaakt met een balpen, maar toch…
Het geheel doet zo satirisch aan, dat ik niet anders kan dan telkens weer met grote ogen en een week hart toekijken hoe arme Peter zijn liefje mist. Het hele ‘kom-we-doen-eens-zot-op-Europese-televisie’-gevoel spreekt me oprecht aan. In die sfeer kan ik overigens ook deze Eurosongkandidaat uit 2006 aanraden, het jaar dat Lordi won. Opnieuw een nummer dat uitblinkt op vlak van ‘neem-ons-alsjeblieft-niet-serieus’igheid’ en opnieuw een nummer dat Cynthia niet kan bekoren. Op Eurosongvlak zijn we helaas geen goede, wetenschappelijke match. Misschien eens een lifecoach bezoeken om dat te verhelpen?
3: Emerson, Lake & Palmer – Knife-Edge
Een van mijn muziekleerkrachten zei ooit: “jazzmuzikanten zijn de beste rockmuzikanten”. Ik sla het namedropping even over en ga gewoon zeggen dat ik het daar grotendeels mee eens ben. Ze kunnen een groove neergooien zoals een volleerde Partena-kuisvrouw een dweil neerslaat, smokkelen verrassende verbanden hun muziek binnen en ze verrijken rockmuziek met invloeden uit andere genres, wat vaak voor een ongezien muziekpalet zorgt. Maar evengoed zijn ze in staat om net die stap te ver te gaan – in het vakjargon noemen we dat overdrijven – en zò veel noten te spelen dat het simpelweg te zwaar wordt. Ik ben het er dus grotendeels mee eens.
Ik krijg stilaan de indruk dat Cynthia het daar veel minder mee eens is. Emerson, Lake & Palmer, bijvoorbeeld, is zo’n groep jazzmuzikanten die progressieve rock zijn gaan spelen. Ze spelen met synths, bassen en ritmes. Het resultaat klinkt zelfs vandaag nog zo eclectisch dat het nog steeds vooruitstrevend is. En als ik zeg ‘eclectisch’, verstaat Cynthia ‘bloedirritant’. Al helemaal als ik hun moderne variant van een Toccata opzet – een leuk instrumentaaltje dat ik alleen nog durf opzetten als ik er zeker van ben dat ik binnen de vijf minuten het appartement kan verlaten. Ach, c’est la vie.
Gelukkig hebben ze ook nog wat ‘normalere’ nummers, zoals het tamelijk bekende ‘Lucky Man’. Of de kersthit ‘I Believe in Father Christmas’ (technisch gezien een nummertje van Greg Lake, maar het komt niettemin vaak terug op verzamelcd’s van de groep omdat ze ook samen een versie hebben opgenomen). Gek genoeg kende de kerstzotte Cynthia dit laatste riedeltje helemaal niet. Elke Kerst zet ik het daarom duizend keer op, en nooit heeft ze door dat ze aan het genieten is van de vermaledijde Emerson, Lake & Palmer. (Voetnoot van Cynthia: ‘Euh, jawel. Ik heb dat wel door, maar ik laat u in de waan.’)
4: Steeleye Span – All Around My Hat
Een folky nummertje dat op een haast vrolijke manier vertelt over een rouwproces. Daar kan je natuurlijk veel bezwaar tegen optekenen, maar in het geval Cynthia heeft het, naar eigen zeggen, meer te maken met wannéér ik het opzet. Wanneer ik het juist opzet? Tijdens of na een liedje waarvan ik weet dat zij het een topschijf vindt. Na een Clouseau of een Coldplay. Altijd tijdens een Justin Bieber of een Clouseau (ze zet nogal vaak Clouseau op).
Want op zich vindt ze het wel een leuk nummer, waar ze soms zelfs op durft te dansen! Als het een lange tijd niet heeft opgestaan, slaakt ze wel steeds een zucht van vermoeidheid; niet omdat ze het niet kan uitstaan, maar omdat ze weet dat het voor de rest van de dag in haar hoofd zal rondspoken. You’re welcome.
5: Chick Corea – Spain
‘Spain’ komt te pas en te onpas ons huishouden binnen. Dat komt omdat het volledig samenhangt met wat we spelen bij het percussie-ensemble WIK. Het is één van onze greatest hits – net als ‘Marianne’, ‘King of the Timbales’, ‘Tribute to Mangione’, ‘The Comedian’s Gallop’, ‘Metamorphonic’, ‘Supernova’, ja, die lijst is lang – waar we regelmatig naar teruggrijpen wanneer we een concert spelen. Binnenkort (woensdag 13 juni, allemaal komen kijken!) spelen we op de Maatjesfeesten in Mechelen. En uiteraard hebben we daarvoor ‘Spain’ opnieuw van stal gehaald. Keitof jong! Behalve dan voor Cynthia die weer een paar weken onnozel kan worden van de al-dan-niet-geneuriede stukjes melodie die in het rond zullen vliegen.
‘Spain’ is dan ook hét meesterwerk van Chick waar ik nooit genoeg van krijg. Dat heeft deels te maken met de intro die een interpretatie is van het prachtige gitaar-‘Concerto de Aranjuez’ van Joaquin Rodrigo. De Spaansigheid vliegt er vanaf. (Wie luistert naar de versie van de inmiddels overleden Al Jarreau zal opmerken dat het daar het speeksel is dat eraf vliegt – die man zong sneller dan ik ooit gitaar zal kunnen spelen.) Tijdens periodes als deze vindt Cynthia vaak een koptelefoon terug die ze onder het stof vandaan haalt. Het is ook in deze periodes dat Ed Sheeran, Clouseau en Justin Bieber hun comeback maken in ons leven, en dan zijn we weer vertrokken.
Haalde de lijst net niet:
Guns ‘n’ Roses – Stairway to Heaven
Een nummer dat ik regelmatig opzet, gewoon om aan Cynthia te kunnen vragen: “van wie is dit?” Ze kijkt me dan aan met ogen die zo in vuur en vlam staan, dat ik me telkens afvraag of ik erna nog een lief zal hebben. Ze weet dat ik haar er probeer in te luizen, ze weet dat ìk weet dat ze het, vanwege een of andere anomalie in haar geheugen, niet kan onthouden. Ze weet dat ze fout gaat antwoorden. ‘Guns ‘n’ Roses’, zegt ze dan, keer op keer. Altijd is het fout. Ze lacht nerveus, afwachtend of het juist is, ik lach ook, en zij weet dan dat het haar opnieuw niet is gelukt. Arme Led Zeppelin.
Een dag in het leven 