Reeds in de tweede aflevering komt de aap uit de mouw: Kevin, de Oostendse bad boy die zijn liefje Megan in anderhalf jaar relatie (minstens) vijf keer bedroog, brandmerkt zijn (vanaf dan ex-)vriendin met zijn gevleugelde woorden. “Ze is koekenrond, de kaas loopt uit haar oren.” Het is een poging van de blonde schelm om zich populair te maken bij een Oostendse verleidster. Het geeft hem meteen het gevoel een betekenisvolle band te hebben met een streekgenote op het eiland. Een stukje thuis aan de andere kant van de wereld.
Maar Megan is onheus behandeld, waarde leden van de jury. Ik weet het, u had uw oordeel al klaar vanaf dag één, maar sta me toe uw wereldbeeld bij te sturen. Temptation-Megan is het slachtoffer, niet van onnozelheid, maar van miskendheid. Ze werd gebrandmerkt door Kevin, door imitators en door liedjesmakers. Zeer ten onrechte. Sta me toe u te overtuigen, met een pleidooi, dat Megan niets minder is dan een wonderkind van haar generatie.
Hoe vaak is het in het verleden al niet gebeurd? In de lagere school trap je een bal over de omheining. Je bedoelde het niet zo, maar je bent nu eenmaal een ramp met je voeten. Je klasgenootjes doen hun beklag bij de leerkracht en je krijgt straf. Dat je in de val werd gelokt, geen kant meer uit kon en in een ultieme, heldhaftige poging om de bal te ontzetten misschien iets te enthousiast was, lijkt niet meer uit te maken. Niemand begrijpt je.
Of je maakt je op voor een presidentsverkiezing waarbij je de eerste vrouwelijke president ooit kan worden van een zeker land. Je doet alles goed, maar je vergist je even van emailaccount en je stuurt je goeie vriend, de minister van huppeldepup, nog snel een mailtje om te bevestigen dat je zijn suggestie om morgenavond falafel te gaan eten best wel oké vindt. Vervolgens haalt je politieke tegenstander dit mailtje aan om te zeggen ‘kijk, ze is een hipster, op de brandstapel!’ Dat diezelfde appelsien ondertussen staatsgeheimen verkoopt aan Rusland en Noord-Korea wil niemand horen. Niemand begrijpt je.
Of je neemt deel aan een tv-programma waarvan het doel al lang niet meer is om je relatie op de proef te stellen, maar eerder om voyeuristisch Vlaanderen te laten meegenieten van het soort feestjes waaraan ze nooit mochten deelnemen. Je gaat alsnog, niet om je relatie te redden, maar om te bewijzen dat je slimmer bent dan de primaten die er rondlopen. Je faalt; de primaten spelen dit spelletje al sinds de kleuterschool en weten dat als ze je snel genoeg brandmerken als naïef en blond (hoewel je eigenlijk helemaal niet blond bent), ze jouw geloofwaardigheid met de grond gelijkmaken. Niemand begrijpt je nog, snap je?
Het was opgezet spel, waarde jury. Iedereen op het eiland was van bij het begin tegen haar. Ze hebben een verkeerde perceptie laten ontstaan, waardoor mijn cliënte nooit een eerlijke kans kreeg. De waarheid is dat ze een genie is. Een miskende vaandeldrager van haar generatie. Neem nu het stopwoord/zinnetje waarmee ze beroemd werd: ‘Snap je?’ Voyeuristisch Vlaanderen lacht haar uit: ‘tuurlijk snappen we haar, wij zijn hoogopgeleid! Wie denkt ze dat ze is? Hoe kan je haar niet snappen? Kevin heeft gelijk! Rond!’
De waarheid is net iets anders. Megan, waarde jury, maakt deel uit van een andere generatie. Een ander tijdperk zelfs. Je geeft het ze niet na, maar alle deelnemers zijn oftewel fysiek of mentaal (we kijken naar jou, Tim) jonger dan u, de jury en lezer van dit pleidooi. Megan lijkt volwassen te zijn, maar met haar 18 jaar is ze dat slechts bezwaarlijk. En nu komt het: ze is zich daarvan bewust. Het is dit bewustzijn dat veel verklaart van de dingen die wij niet meteen snappen.
Jonge mensen, millennials, spreken een andere taal. Als Megan vertelt dat ‘Kevin haar al zo vaak pijn heeft gedaan’, heeft ze het niet over het bedrog waarvan ze slachtoffer werd. Neen, ze heeft het over hoe ze werd mishandeld op intellectueel niveau. Terwijl zij wilde praten over de evolutietheorie op het eiland (Joshua dumpte haar omdat hij dacht dat ze het had over de evolutie van hun ‘relatie’), wilde iedereen alleen maar feesten. Kevin was zelfs nog niet bereid om de relativiteitstheorie met haar te bespreken! Intellectuele mishandeling, dames en heren.
De uiting die daarop telkens volgt – ‘Kevin heeft me al zo vaak pijn gedaan, snap je?’ – is dus niet zomaar een hersenloze uiting van iemand die snakt naar begrip. Ze zit net heel erg in met òns begrip van de werkelijkheid. Wanneer ze vraagt of we iets snappen, wil ze simpelweg weten of we de onderliggende betekenis van haar uiting hebben begrepen. Ze vraagt of we in staat waren om de oppervlakkige millenialness van haar woorden te ontdoen van de vluchtige betekenis die bovenop haar diepgaandere boodschap ligt. Ze is een genie dat met ons probeert te communiceren. Ze neemt ons bij de hand, stapje per stapje, in plaats van haar gewichtige boodschap er meteen uit te gooien, zodat wij, met ons veel beperktere brein, haar gedachtengang zouden kunnen volgen. Dank je wel, Megan, voor jouw moed, moeite en geduld.
Dames en heren, leden van de jury: I rest my case.
Tl;dr**: Megan is slim. Heel, heel slim. Wij zijn dom.
*Deze apologie laat bepaalde botoxbehandelingen, Instagramstories en ‘actes de présence’ volledig buiten beschouwing, aangezien ze de fundamenten van mijn betoog volledig onderuithalen. Daarom koos ik ervoor om alleen te focussen op elementen die mij gelijk geven.
**Too long, didn’t read
Een dag in het leven 